Wow, wat een wilde rit.
Ik ben sprakeloos, maanden geleden had ik me nooit kunnen voorstellen dat mijn leven zo'n wending zou nemen, zelfs niet in mijn grootste fantasieën. Ik heb het vaak gezegd in dit profiel dat wat we laten zien op sociale media absoluut het mooiste deel van ons leven is en ik moet zeggen dat ik een lange weg heb afgelegd om hier te komen. angst heeft mijn leven zovele jaren opgevreten, ik had angstaanvallen en gaf alles over telkens als ik iets moest doen, ik schaamde me daarvoor en was bang om zoveel dingen te doen omwille van het oordeel van mensen dat ik dacht dat ik nooit meer iets zou kunnen doen, deze aandoening maakte me minstens een jaar lang depressief en eruit komen was een van de moeilijkste uitdagingen van mijn leven, ik dacht lange tijd dat ik nooit meer iets zou kunnen beleven, weer gelukkig zou zijn, doen wat ik graag doe, tijdens covid voelde ik me nog eenzamer en geïsoleerder en het niet kunnen doen van het geringste hielp mijn aandoening niet.
Toen ontmoette ik enkele heel bijzondere mensen en kreeg ik de kans om al die ervaringen met hen op te doen, ik vroeg me af of ik daarmee zou kunnen omgaan en bij elk "nee" dat mijn angst me opdrong, keek ik er voorbij en sprong ik er elke keer weer in, godzijdank deed ik het, godzijdank had ik de koppigheid en de moed om niet te laten winnen wat me zo lang heeft achtervolgd en ik weet dat dat gemakkelijk klinkt om te zeggen, maar voor mij was het een van de moeilijkste uitdagingen om aan te gaan.
Ik wilde leven, ik wilde plezier hebben, alles doen wat anderen deden en ik was zo jaloers, maar het allerliefst wilde ik Timothee zien, de persoon die mij onbewust deels uit deze lus heeft geholpen, zonder hem zou ik de geweldige mensen niet hebben ontmoet die nu familie van me zijn, zonder hem zou ik al deze ervaringen niet hebben gehad en ik zou niet de moed hebben gehad om mezelf verder te pushen en de kracht om het te doen, alleen maar om hem twee seconden te zien en hem te bedanken voor alles.
In werkelijkheid heb ik het nog steeds niet persoonlijk kunnen doen, omdat ik weet dat ik dan al mijn tranen zou huilen en alles onder water zou zetten, maar in mijn brief aan hem heb ik het gevoel dat ik alles wat hij voor mij heeft gedaan heb kunnen eren en hem heb kunnen bedanken, het klinkt misschien niet als veel, maar het feit dat hij mijn woorden heeft onthouden en dat ze zijn dag goed hebben gemaakt, is het beste wat mij ooit is overkomen. Een ander dankwoord uit de grond van mijn hart gaat naar mijn BFF's, mijn veilige plek, de mensen die me ondanks alles bijstonden en elk facet van me zagen, van het mooiste tot het lelijkste, en dat accepteerden, waardoor ik me voor het eerst deel van iets voelde, nooit anders, nooit veroordeeld, maar vooral nooit alleen, ik spreek uit de grond van mijn hart als ik zeg dat ik tot op de dag van vandaag veel minder dapper zou zijn zonder jullie, en "dank je wel" is een reductie van de liefde en dankbaarheid die ik voor jullie voel.
Mijn hart is nu vol, er zijn zo veel video's en zo veel foto's die ik niet in dit bericht kon opnemen, zo veel ervaringen die ik zou kunnen vertellen, zo veel momenten en lachsalvo's en gekkigheid die ik altijd in mijn hart zal meedragen en waarvoor ik altijd eeuwig dankbaar zal zijn.
Een speciale dank gaat ook uit naar Taylor Russell, het mooiste, liefste, meest getalenteerde en spontane meisje dat ik ooit heb ontmoet en dat mij en mijn vrienden altijd zo hartelijk heeft verwelkomd bij elk evenement en waarvan ik hoop dat zij ons in haar hart zal dragen, net zoals wij haar in het onze dragen en altijd zullen dragen, wij zullen voor altijd jullie babydolls zijn en jullie steunen tot het einde.
Tot slot gaat er ook een enorme dank uit naar Bones&All en Luca Guadagnino, want cinema is niet zomaar cinema en films zijn niet zomaar simpele films, films maken en het goed doen betekent verhalen vertellen, verhalen van mensen die dingen meemaken die niet zo ver van ons af staan ondanks dat ze op het scherm voor ons staan. Persoonlijk denk ik dat Bones&All tot mij spreekt en tot alle mensen die zich ten minste één keer in hun leven eenzaam en anders hebben gevoeld en zijn opgevreten door de angst voor een oordeel of zelfs gewoon de angst om te zijn wie ze zijn, als er één ding is dat ik in deze drie maanden durende reis heb geleerd, dan is het dat je je niet hoeft te schamen voor wie je bent, wat we zijn maakt deel uit van onze uniciteit en is een toegevoegde waarde.
Aan het einde van deze reis wil ik graag mijn dank betuigen aan Timothee, aan mijn vrienden, aan Taylor, aan Lucia, aan alle mensen die me tijdens deze maanden op deze pagina hebben gesteund, aan alle geweldige mensen die ik heb ontmoet, aan het leven omdat het me zoveel heeft gegeven en ik hoop dat het me meer kan blijven geven en aan mezelf omdat ik voor het eerst het gevoel heb dat ik kan zeggen dat ik het heb gehaald, het waren de beste drie maanden van mijn hele bestaan en als ik de band kon terugspoelen en alles opnieuw kon beleven, zou ik dat zonder enige twijfel doen. Dit is het einde van een tijdperk voor mij maar niet het einde van mijn ervaringen, dus dit is geen afscheid het is gewoon een afscheid, tot het volgende evenement.
Met al mijn liefde. 🫀
Comments